Ben ömür boyu beyzbol hayranıyım ve sıkı bir Chicago White Sox hayranıyım. Ben bir Afrikalı Amerikalıyım. Beyzbolla ilgili her şeye sağlıksız bir iştahı olan Sporting News’de dövüş sporlarının kıdemli editörüyüm. Yine, yaşıtlarımın ilgisini çekmek için hayatının çoğunu beyzbol aramakla geçiren bir Afrikalı Amerikalıyım çünkü bu sporun güzelliğini başkalarıyla paylaşmayı çok isterim.
Tim Anderson’ın Perşembe akşamı Field of Dreams Game’de New York Yankees’e karşı eve koşusu, beklediğim kültürel referans noktası haline geldi, yaşamaya devam edecek.
Belki.
Belki değil.
Ama anın tutsağıysam, şartlı tahliye duruşması almam umurumda değil.
Bir Afrikalı Amerikalının, Major League Baseball’daki oyuncuların sadece yüzde 7’sini Afrikalı Amerikalıların oluşturduğu bir sporda sahneye çıktığı bu anda yaşamak benim için çok mutluydu.
Sporla pek ilgilenmeyen yaşıtlarımın çeşitli gifleri ve memleri paylaştığını görmek duygusal bir andı. Sosyal medyadaki insanları, Tuscaloosa, Ala’dan 28 yaşındaki bir Afrikalı Amerikalı hakkında konuşmaya zorladı, olasılıklara meydan okudu, yol boyunca bir yıldız oldu ve Major League’in Afrikalı Amerikan topluluğunun önde gelen sesi olarak rolünü kabul etti. Beyzbol.
FAGAN: MLB’nin Field of Dreams konseptinden faydalanması gerekiyor
Dedikleri gibi: Daha iyi bir senaryo yazamazdın. Ama bu senaryonun benim için nasıl oynandığı, başkaları için nasıl oynandığından çok farklı. Bu sadece bir oyun değildi. Bu ağaç, çok az yazarın kelimelerle özetleyebileceği kültürel öneme sahip meyveyi taşıyordu. Ama deneyeceğim.
Ve aptal davranıp oyunla aynı anda bir toplantı için iki kez rezervasyon yaptırarak neredeyse kaçırıyordum. Ancak, ortaya çıktığı gibi, hiçbir şeyi değiştirmezdim.
Frank Thomas fandomumu değiştirdi
Peki nasıl White Sox hayranı oldum, soruyorsun? Bir dakika beni takip et.
New York’ta doğdum ve ilk yıllarımı Mets yıldızları Doc Gooden ve Darryl Strawberry’ye hayran olarak geçirdim. Bana benziyorlardı ve izlediğim bu zambak beyazı spora farklı bir kültür getirdiler. Ama Strawberry Dodgers’a gitti ve ben Las Vegas’a taşındım. Yeni bir takıma ihtiyacım vardı.
Bir White Sox maçı izliyordum – bu formaların her zaman havalı olduğunu düşündüm – bu dağdaki bir adam plakaya yürüdü. Profesyonel güreşe olan hayranlığım nedeniyle, Frank Thomas adındaki bu devasa insanın büyüklüğü beni hemen şaşırttı. Sabırla gücü birleştirdiğini fark ettiğimde takıntı haline geldim. Herkes Ken Griffey Jr. olarak bilinen kültürel fenomene ilgi duysa da ben Frank Thomas’ı sevdim çünkü o, boyunun, boyunun ve ten renginin bir erkeğin beyzbolda neler yapması gerektiğine dair beklentilere meydan okuyordu.
Ağustos 1990’da sıkı bir White Sox hayranı oldum ve bir daha arkama bakmadım.
Ne yazık ki beyzbolu benim kadar seven bana benzeyen bir arkadaşım olmadı. Takıntılı bir şekilde beyzbol video oyunları oynadım ve internet öncesi dönemde fantezi beyzbol oynamak için The Sporting News’i (gerçek hikaye!) satın aldım. White Sox’umun arkadaşlarıma sunabileceğim ve “Gördün mü? İşte bu yüzden beyzbolu seviyorum” diyebileceğim havalı bir faktöre sahip olmasını istiyordum. Robin Ventura’nın 1993’te tepeyi doldurduktan sonra Nolan Ryan tarafından boğulması dışında pek bir şey yoktu. Ve ekibim şakanın yanlış tarafındaydı.
Bu arada, Yankees 90’ların sonlarını George Steinbrenner şeytani imparatorluğunu kurarken öfkemi çekerek geçirdi. Yankees takılı şapka kültürel bir simge haline geldi. Ancak, Ice Cube, Eazy-E, Dr. Dre ve MC Ren, Sox’u NWA kıyafetlerinin bir parçası haline getirdiğinde Hip Hop kültürüyle olan bağlantısından dolayı daha havalı olduğunu düşündüğüm White Sox’a her zaman ilgi duydum. Bir gün White Sox, Yankees’e karşı şansını bulacaktı.
White Sox ve Yankees’in 12 Ağustos’ta Dyersville, Iowa’daki Field of Dreams Game’de oynayacağı açıklandığında, hemen randevu izleme oldu.
Bu, Las Vegas’taki Wynn Resort’ta bir toplantı için iki katına çıkana kadar öyleydi.
Tekrar. Aptal.
Ve bu aynı zamanda zamanımı telefonumdan dikkatimi dağıtarak ve oyunu izlemek için bir ekranın peşinde kumarhane katında dolaşarak geçireceğim anlamına geliyordu.
Haftanın başlarında, Tim Anderson “Field of Dreams” formam postayla geldi (aşağıya bakın). Maç için evde giymeyi planladım ama toplantımda giymemeye karar verdim. Almalıyım.
2021 White Sox, 2005’in büyülü World Series şampiyonluk ekibinden bu yana sahip olduğumuzdan daha fazla umut verdi. Bu White Sox ekibi farklı. Bu ekibin diğer versiyonlarının yapmadığı şekilde kültürel olarak benimle konuşuyor. Jose Abreu’nun sessiz özgüveninden, Yermin Mercedes’in coşkulu kişiliğine, Eloy Jimenez’in altın zincirlerini ortaya çıkaran düğmesiz formasının havasına kadar, bu White Sox, kendilerinden önceki hiçbir White Sox takımına benzemeyen şekilde inşa edilmiştir.
Ama benim için her zaman Tim Anderson’la ilgili olmuştur.
O bizden biriydi. Ve biz derken, Hip Hop topluluğunun bir ürünü gibi görünüyor, yürüyor, konuşuyor ve davranıyor.
Anderson, “Buna bir sorumluluk olarak bakmıyorum” USA Today ile 2020 röportajında dedi MLB’nin Afro-Amerikan topluluğunun yeni lider sesi olmakla ilgili. “Ama bu yapmaktan gurur duyduğum bir şey. Siyah topluluğu ve onunla birlikte gelen her şeyi temsil etmek istiyorum.
Oynanması gerektiği gibi oynamaya devam edeceğim, ben olmaya devam edeceğim, oyunu büyütmeye devam edeceğim ve siyah topluluğu arkamda tutmaya devam edeceğim.
“Herkese ‘Hey, beyzbol oynayan siyah bir adamımız var’ diyeceğim.”
Ve Anderson onlara haber verdi. 17 Nisan 2019’daki şu anda kötü şöhretli yarasa taklası, yarasa taklalarının spora ait olup olmadığı konusunda yoğun bir diyalog başlattı. Ama benim için konuşma bundan daha derindi. Sporda ve kültürel olarak ifadeyle ilgiliydi, bu genellikle Blackness ile el ele gitti.
Wynn’de kazanmak
İşte bu toplantıda gözüm telefonumdaydı. Arkadaşım ve podcast ortak sunucusu benimleydi ve o büyük bir Yankees hayranı oldu. Ve orada bir Yankees podcast’ine ev sahipliği yapan başka bir kişi vardı. Sayıca fazla olmama rağmen biraz havalı.
Ama telefonuma baktığımda, Seby Zavala sağ merkeze döndükten sonra White Sox zaten 7-3 öndeydi. Liam Hendriks tarafından demirlenen yeniden şekillendirilmiş bullpen ve Craig Kimbrel’in eklenmesiyle oyunun bittiğini düşündüm. Yardımcı sunucum da öyle. Bu yüzden toplantıda herkesle biraz sohbet ettik ve bitirmeye karar verdik.
Ta ki arkadaşım, dikkatimi çeken bir küfür savurana kadar öyleydi.
“‘Oh, s-,'” dedi. Kumarhanenin zeminini bir televizyon için taradım ve Giancarlo Stanton’ın Hendriks’ten 88 mph’lik bir sahayı kırıp sol sahadaki mısıra bırakışının tekrarını gördüm.
8-7, Yankiler.
Bütün sezon bu anı bekledim ve Yankees – 325 milyon dolarlık adamlarıyla – onu alacaklardı. Evil Empire, yılın seçim çerçevesi normal sezon oyununda galibiyeti satın almış gibi geldi. Çünkü biliyorsun, bu Yankee tarzı.
Podcast partnerim bana gülümsedi. Adım atmak zorundaydım çünkü Yankees’in kazanmaya White Sox’umdan daha çok ihtiyacı vardı. Ama ne yazık ki White Sox’un bu maçı kazanmasını istiyordum.
Beklediğim an için sahneyi hazırladığını çok az biliyordum. Benim gibi görünen insanlara beyzbolu sunabileceğim ve “Bu harika” diyebileceğim an.
Maçı gösteren en büyük ekranı net bir şekilde görebilmek için spor kitabına gittik ve tam zamanında geldik ve Zavala’nın dokuzuncu sıranın sonunda 1-2 sayımdan çıkışını kazanmaya çalıştığını gördük.
Sonra Tim Anderson güverte çemberinden ayrıldı ve plakaya doğru ilerledi. Yankees’ten Zack Britton’dan ilk adım Anderson’ın sopasıyla buluştu. Çıkardığı ses, kafalar kalkıp dev ekrana dönerken gürültülü spor kitabını yarıp geçecek kadar yüksekti. Bu topun nereye gittiğine hiç şüphe yoktu ve Anderson da biliyordu. Yarasasını bıraktığı anda herkes biliyordu.
Top oyunu.
Buna ihtiyacım vardı.
Buna ihtiyacımız vardı.
İLGİLİ: Anderson maçı kazanan hakkında: ‘Ne aradığımı biliyordum’
Tam olarak ne söylediğimden emin değilim, ama çok gürültülüydü. İşte buradaydım, bir spor kitabında siyah bir adam, favori takımımdaki bir Siyah sporcuyu aptal yerine koyuyor ve spor dünyasının spot ışığını kesinlikle kaçırıyor ve üslerin etrafında dans ederken onu kendi üzerine parlatıyordu.
Ve insanların benim hakkımda ne düşündüklerini asla o anda önemsediğimden daha az umursamadım.
Bakış açısını tamamen değiştirmesini beklemiyorum, ancak Anderson’ı Anderson olarak yakalayan evrensel olarak unutulmaz bir an. Top yarasadan gelir gelmez oyunun bittiğinin hemen anlaşılması, Iowa silüetini ateşleyen havai fişeklerle üsleri yuvarlarken yaşadığı sevinç, ekibi, kendi sahasında siyah bir adam olan ön vuruşçularını bekliyor.
Beyzbol oynamayan taraftarların bile bu an esir tutulmasıyla sosyal medyada bir diyalog ateşlendi. Ve sezon öncesi futbolu ve NBA Yaz Ligi zaten sona erdiği için sporda başka hiçbir şey olmuyordu, bu da Anderson’ın beyzbol tarihindeki anını izole etti. Beyzbol hayranı olmak beni gururlandırdı. Ve destansı bir geceye şapka çıkaran, topluluğumuzun elçisi olan bir oyuncuya sahip takımımdı.
Şişeleyip beyzbol meraklısı olmayanlara sunabileceğim o anı özlemişim. Sonunda anladım.
Ulusal Afro-Amerikan Tarihi ve Kültürü Müzesi’ne konacak bir görsel varsa, o da budur.
Çocuklarımız beyzbol tarihini böyle görmeli.
— Andreas Hale (@AndreasHale) 13 Ağustos 2021
Çocuklarımız beyzbol tarihini böyle görmeli.
Belki benim için Frank Thomas neyse onlar için de bu o olurdu. Hikayelerini sonsuza dek değiştiren bir referans noktası.
Silemezsin. O burada ve onu seviyorum.
Tim Anderson adına mutluyum.
Anderson, “Bu gece tarih yazdık” dedi.
Evet yaptık.